موتن جي مالهائن جهڙو شاعر عجب شيخ

ﻣﺎﻟﻬﺎﺋﻲ ﺷﻴﺦ ﻻڙڪﺎڻﻮ ۾ ﻣﻮﺗﻴﻦ
ﺟﻲ ﻣﺎﻟﻬﺎﺋﻦ ﺟﻬڙﻭ ﺷﺎﻋﺮ )ﻋﺠﺐ
)ﺷﻴﺦ
، ﺷﺎﻋﺮﻱ ﺷﻌﻮﺭ ﺟﻲ ﺁﺑﻴﺎﺭﻱ ﺁﻫﻲ
۽ ﺷﺎﻋﺮ ﮐﻱ ﺷﺎﻋﺮﻱ ﺳﻬڻﻲ
ﻣﺎﻟڪ ﺟﻲ ﺳﻬڻﻲ ﻋﻄﺎ ،ڏﺍﺕ
ﺟﻲ ﻧﺎﻥء ۾ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺤﻔﻮ ،ﺷﺎﻋﺮ
ﻣﺤﺒﺘﻦ ﺟﺎ ﺳﻔﻴﺮ ﻫﺠﻦ ٿﺎ ،۽
ﻧﻔﺮﺗﻦ ﮐﺍﻥ ﺑﺎﻏﻲ ،ﺕﭙﻧﺪڙ ﻭﺍﺭﻱ
ﺟﻲ ﺕﭙﺵ ! ﻣﺤﺒﺖ ﻳﺎ
ﻣﻌﺎﺷﺮﻱ ﺟﻲ ﺩﺭﺩ ﺟﻲ ڀﻴٽ ۾
، ڪﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﻲ ﻫﻮﻧﺪﻱ
ﺑﻐﺎﻭﺕ ﺩﻝ ۽ ﺭﻭﺡ ﺋﻲ ﻧﻪ ڪﻨﺪﺍ
ﺁﻫﻦ ،ﺫﻫﻦ ۽ ﺯﺑﺎﻥ ﺋﻲ ﻧﻪ ڪﻨﺪﻱ
ﺁﻫﻲ ،ﭘﺭ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ڪﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ
ﺩﻧﻴﺎ ﺟﻲ ﻃﻮﺑﻦ ﮐﺍﻥ ،ﻣﻴﺰﺍﺋﻴﻠﻦ،
ﮐﺍﻥ ،ﻣﺎڻﻬﻮ ﻣﺎﺭ ﺑﻨﺪﻭﻗﻦ ﮐﺍﻥ
ﻗﻠﻢ ﺟﻮ ﻫٿﻴﺎﺭ ،ﺯﺑﺮﻭ ﻫﺠﻲ،
ٿﻮ ، ﺟﻨﻬﻦ ۾ ﺩﻧﻴﺎﻭﻱ ﺩﺭﺱ
ﺳﺒﻖ ﺁﻣﻴﺰ ﺟﻤﻼ ، ڏﺍﺕ ۽ ڏﺍﻥء،
ﺟﻲ ڏﺳﻴﻞ ﻭﺍٽﻦ ﺟﺎ ﻧﻮﺍﻥ ﻧﻮﺍﻥ
ﮔﺱ ۽ ﺭﻭﺷﻦ ﺭﻭﺷﻦ ﺭﺍﻫﻮﻥ
ﻣﻠﻦ ٿﻴﻮﻥ ،۽ ﺟﻨﺖ ﺟﻬڙﻱ
ﻣﺎﺣﻮﻝ ﺟﻮ ﻫڪ ﺧﻮﺑﺼﻮﺭﺕ
ﺧﻮﺍﺏ ﺟڙﻱ ٿﻮ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﻥ ﮐﻱ
ﻫڪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺟﻲ ﺭﻭﭖ ۾
ڏﻱﮑﺍﺭﻥ ٿﺎ ،ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻱ ﺣﻘﻴﻘﺖ
۾ ﺁڻڻ ﻻء ﺷﺎﻋﺮ ڪﻴﺘﺮﻱ ﻧﻪ
ﺭﺕ ﻭﻟﻮڙﻱ ٿﻮ ،ﻟﻔﻈﻦ ﺟﻲ ﺩﺭﺩ
ﻣﺎﻥ ﮔﺫﺭﻱ ٿﻮ ۽ ﺷﻌﺮﻥ ۾
، ﭘﻧﻬﻨﺠﻮ ڪﺮﺩﺍﺭ ﺍﺩﺍ ڪﺮﻱ ٿﻮ
ﺟﻨﻬﻦ ﺷﻬﺮ ﻻء ﺧﺎﻧڻ ﭼﻧﺠڻﻲ
ﭼﻳﻮ ﻫﻮ ﻫﺠﺌﻲ ﻧﺎڻﻮ ﺗﻪ ﮔﻫﻢ
ﻻڙڪﺎڻﻮ ،ﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﺟﻲ ڀﺮ ۾
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺎﻟﻬﺎﺋﻲ ﺷﻴﺦ ﭘﺍڙﻱ ۾
ڪﻮ ﻟﻔﻈﻦ ﺟﺎ ﭘڙﺍڏﺍ ﻫﻮﺍ ۾ ﺍڏﺍﺭﻱ
ٿﻮ ،ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻱ ڳﻮٺ ﻭﺍﺭﺍ ﺗﻪ
ﻋﻠﻲ ڏﻧﻮ ﭘٽ ﻣﻮﻻ ﺑﺨﺶ ﺳﺎﻥ
ﺳڃﺎڻﻦ ٿﺎ ﭘﺭ ﺍﻫﻮ ﭘﻧﻬﻨﺠﻲ ﻻء
ﻋﺠﺐ ﺷﻴﺦ ﺁﻫﻲ ،۽ ﺍﻥ ﻧﺎﻥء
ﺳﺎﻥ ﺋﻲ ﺍﺩﺑﻲ ﺩﻧﻴﺎ ۾ ﺳڃﺎﺗﻮ
ﻭڃﻲ ٿﻮ ،ﻫﻦ ﺟﻲ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺗﻪ
ﻏﺮﺑﺖ ﺟﻲ ۽ ﻣﺠﺒﻮﺭﻳﻦ ﺟﻲ
، ﺳﺒﺐ ڪﺮﻱ ﻣﻴٽﺮڪ ﺁﻫﻲ
ﭘﺭ ﻫﻮ ﺧﺪﺍﺩﺍﺩ ﺻﻼﺣﻴﺘﻦ ﺳﺎﻥ ﭘڻ
ﻣﺎﻻ ﻣﺎﻝ ﺁﻫﻲ ، ۽ ﻫﻦ ﺟﻲ ﻋﻠﻢ ۽
ﺷﻌﻮﺭ ﺟﻲ ﺍڏﺍﻡ ﺍڄ ﺟﻲ ڊﮔﺭﻳﻦ
، ﻣﺎڻڻ ﻭﺍﺭﻱ ﮐﻱ ﺑﻪ ﻧٿﻲ ﻣﻠﻲ
ﻋﺎﻗﻞ ﺁﮔﺍڻﻲ ﺟﻲ ﺷﻬڪﺎﺭ
ﻫﺴﺘﻲ ﺷﺎﻋﺮ ﺳﻌﻴﺪ ﻣﻴﻤڻ ۽ ﻧﺜﺎﺭ
ﺑﺰﻣﻲ ﺟﻲ ﺷﺎﮔﺭﺩﻱ ۾ ﭘﭽﻱ
ﻧڪﺘﻞ ﻫﻲ ﺷﺎﻋﺮ ﺍﻫﻮ ﺗﻪ ﭘﺍﺭﺱ
ﺁﻫﻲ ،ﺟﻴڪﻮ ﺟﻨﻬﻦ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ
ﺷﺎﻋﺮ ﮐﻱ ﻣﻠﻲ ﻭڃﻲ ﺗﻪ ﺍﻥ ﮐﻱ
ﺳﻮﻥ ڪﺮﻱ ڇڏﻱ ،ﻫﻦ ﺟﻮ ﻫﻦ
ﺟﻲ ﺍﺳﺘﺎﺩﻥ ﻋﺠﺐ ﻧﺎﻟﻮ ﺍﻳﺌﻦ ﺋﻲ
ڪﻮﻥ ﺭﮐﻳﻮ ﻫﻮﻧﺪﻭ ،ﻫﻦ ۾ ڪﻮ
ﺗﻪ ﻋﺠﺐ ﺍﺳﺮﺍﺭ ڏ ٺﻮ
ﻫﻮﻧﺪﺍﺋﻮﻥ ،ﻫﻦ ﺟﻲ ﺷﺎﻋﺮﻱ ﺍﻓﻖ
ﮐﻱ ڇﻬڻ ﺟﻲ ڪﻮﺷﺶ ۾
ﺍڀﺮﻱ ﺭﻫﻲ ﺁﻫﻲ ،ﺩﻧﻴﺎ ﺟﻲ
ﺳڄﻲ ﻭﺍﻳﻮ ﻣﻨڊﻝ ۾ ﻫڪ ﭘﺧﺘﻲ ۽
ﭘﺭ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﭘڪﺎﺭ ﺁﻫﻲ ﭼﻳﺦ ﺁﻫﻲ
ﺻﺪﺍ ﺁﻫﻲ ،ﺣﺴﺮﺗﻦ ﺟﻲ ﺍﭘٽﺎﺭ،
ﺁﻫﻲ ،ﻫﻮ ڇﺎﻫﻲ ،ڇﺎﻝﮑﻱ ٿﻮ
ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻮ ﺑﻪ ﻧٿﻮ ڄﺎڻﻲ ،ﺍﻫﺎ،
ﻫﻦ ﮐﻱ ﺑﻪ ﺳڌ ﻧﺎﻫﻲ ،ﻫﻮ ﺗﻪ
ﭘﻧﻬﻨﺠﻲ ﻋﺸﻖ ۾ﻡﮕﻥ ﺁﻫﻲ ۽
ﺑﺲ ڏﺍﺕ ﺟﻲ ﺁڇﻴﺮﻭﺍﺩ ﺳﺎﻥ ﻗﻠﻢ
ﮐﻱ ﭼﻭﺭﻳﻨﺪﻭ ﺭﻫﻲ ٿﻮ ،۽
ﻣﻮﺗﻴﻦ ﺟﻮﻥ ﻣﺎﻟﻬﺎﺋﻮﻥ ﻧﻪ ڄﺎڻ
ڪﻴﺌﻦ ﻧﻪ ﺧﻮﺑﺼﻮﺭﺗﻲ ﺳﺎﻥ
، ﺟڙﻧﺪﻳﻮﻥ ﺭﻫﻦ ٿﻴﻮﻥ
ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻟﺤﻴﺪﺭﻱ ﺟﻲ ﺳٽﻦ
ﺟﻬڙﻳﻮﻥ ﺳٽﻮﻥ ﻫﻦ ﻝﮑﻳﻮﻥ
ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﻫﻦ ﮐﻱ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻧﻪ
، ﭘﺋﻲ
ڪﻨﻬﻦ ﺷﻬﻨﺸﺎﻫﻪ ﺟﻮ ﺣڪﻢ ﻧﻪ
، ﻫﻠﻴﻮ ﺍﺳﺎﻥ ﺗﻲ
ﻧﻴﻨﻬﻦ ﻭﺍﺭﻥ ﺟﻲ ﻧﻴﺎﭘﻥ ﺗﻲ
، ﻫﻠﻴﺎ ﺁﻳﺎﺳﻴﻦ
ﻭﺍﻥﮕﺭ ۔۔۔۔۔ﭼﺋﻲ ٿﻮ ﺗﻪ ۔۔۔
ڪﻨﻬﻦ ﺗﻮﻥﮕﺭ ﺟﻲ ﺍڳﻴﺎﻥ
، ﻧﺎﻫﻴﺎﻥ ﺟﻬڪﻴﻮ
، ﭘﺍڻ ۾ ﺍﻫڙﻱ ﺍﻧﺎ ﺳﺎﻧڍﻱ ﺍٿﻢ
ﺩﻝ ﺁ ﺗﻨﻬﻨﺠﻮ ﮔﻫﺮ ﻡﮕﺭ ﻣﺤﺒﻮﺏ
، ﺟﻲ
، ﻳﺎﺩ ﺍﻥ ۾ ﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺳﺎﻧڍﻱ ﺍٿﻢ
ڳﺎﻟﻬﻪ ﻣﻦ ﺟﻲ ﻫﺠﻲ ﮔﻫﺮ ﺟﻲ
ﭘﺍڙﻱ ﺟﻲ ﭘﺭ ﺟﺘﻲ ﻧﻔﺮﺕ ﺟﻮ
ﻧﺎﺳﻮﺭ ﻭڌﻳﻞ ﻫﺠﻲ ،ﺍﺗﻲ ﺣﻮﺻﻼ
ﺿﺮﻭﺭ ٽٽﻨﺪﺍ ۽ ڀﺮﻧﺪﺍ ﺁﻫﻦ
ﻣﻦ ﺿﺮﻭﺭ ﻣﻨﺠﻬﻴﻞ ﻫﻮﻧﺪﻭ ﺁﻫﻲ،
۽ ﺍﺩﺍﺳﺎﺋﻲ ﺳڄﻲ ﻣﺎﺣﻮﻝ ﮐﻱ
ﺳﻮڳﻮﺍﺭ ڪﺮﻱ ڇڏﻳﻨﺪﻱ ﺁﻫﻲ
ﺍﺗﻲ ﻫڪ ﺯﻧﺪﻫﻪ ﺩﻝ ﺷﺎﻋﺮ،
، ﻫﻴﺌﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﭼﻳﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ
، ﭘﻳﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﻱء ﻧﻈﺮ ﺍﻳﻨﺪﺍ ﺁﻫﻦ
ﻣﻮﻫﻦ ﺟﺎ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺳﺎﻧﺠﻲ ﻭﻳڙﻫﻲ
، ۾
ﺟﻴڪڏﻫﻦ ڪﻮ ﺳﻤﺠﻬﻲ ٿﻮ ﺗﻪ
ﺱﭽﻭ ﻋﺸﻖ ﻓﻨﺎ ٿﻲ ﭼڪﻮ ﺁﻫﻲ
ﺱﭽﺍ ﭘﺭﻳﻤﻲ ﻫﻦ ﺟڳ ﻣﺎﻥ
ﻭﺻﺎﻝ ڪﺮﻱ ﭼڪﺎ ﺁﻫﻦ ﺗﻪ ﻏﻠﻂ
ﺁﻫﻲ ﺍﻥ ﮐﻱ ﻏﻠﻂ ڪﺮڻ ﺟﻮ
ﺛﺒﻮﺕ ﻫﻴﺌﻦ ﭘﻳﺶ ڪﺮﻱ ٿﻮ ﺗﻪ
۔۔۔۔
ﻟﻴﻠﻰ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺳﺴﺌﻲ ﭘﻧﻬﻮ ﺟﻬڙﺍ
، ﻫﻦ
ﺯﻧﺪﻫﻪ ڪﻲ ڪﺮﺩﺍﺭ ﺍﺳﺎﻧﺠﻲ
، ﻭﻳڙﻫﻲ ۾
ﻫڪ ﻏﺰﻝ ۾ ﺗﻪ ﻫﻴﺌﻦ ﺑﻪ ﻝﮑﻱ
ٿﻮ ﺗﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻝﮑﻧﺪڙ ڪﺎﺗﺐ
ﮐﻱ ﻓﺨﺮ ﻣﻨﺠﻬﺎﻥ ﭼﺋﻲ ٿﻮ ﺗﻪ
ﺟﻴﺌﻦ ﺗﻮﻥ ڪﻨﻬﻨﺠﻲ ﺗﻘﺪﻳﺮ
ﻝﮑﻳﻦ ٿﻮ ﺍﻳﺌﻦ ﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﻧﻬﻨﺠﻲ
، ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻝﮑﻱ ﺍٿﻢ
ﺭﺍﺕ ﺍﻧڌﻳﺮﻱء ۾ ﺗﻮﻥ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ
، ﮔﻫﺮ ﺁﻥ ﺍﻳﻨﺪﻱ ﺟﺎﻧﺎﻥ
ﺗﻮﮐﻱ ڀﺎڪﺮ ﭘﺍﺋڻ ﻣﻮﻧﺘﻲ
، ﻭﺍﺟﺐ ٿﻴﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ
ﺟﻴﺌﻦ ﻣﻮﻥ ﭘﻧﻬﻨﺠﻮ ﺳﺎﺭﻭ ﺟﻴﻮﻥ
، ﺗﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﺎﻥء ﻝﮑﻳﻮ
ڇﺎ ﺍﺋﻴﻦ ڪﻮ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺳﻨﺪﻱء ﺟﻮ
، ڪﺎﺗﺐ ٿﻴﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ
ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻭﺯﺥ ﻟڳﻨﺪﻱ ﺁ ۽ ﺭﻭﺡ
، ڪﻨﺪﻭ ﺁ ﺭﻳﻬﻮﻥ
ﺩﻭﺭ ﺟڏﻫﻦ ﺩﻝ ﻭﺍﺭﻭ ڪﻮﺋﻲ
، ﺟﺎﻧﺐ ٿﻴﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ
ﺧﻮﺍﺑﻦ ﺟﻲ ﺗڪﻤﻴﻞ ۽ ﺳﺎڀﻴﺎﺋﻦ
ﺟﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ڏﺳﻲ ٿﻮ ۽ ﺍﻥ
ﺟﻲ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺟﻲ ﺳﻔﺮ ﺟﻲ ﺧﺘﻢ
ٿﻴڻ ﺟﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﭘڻ ڏﺳﻨﺪﻭ ﺭﻫﻲ
، ٿﻮ
، ﺣﺴﺮﺗﻦ ﺟﻲ ﺟﻬﺎﻥ ۾ ﻣﻮﻻ
، ﺭﻭﺯ ﺟﻴﺌﺎﻥ ﻣﺮﺍﻥ ڀﻼ ڪﻴﺴﻴﻦ
، ﺟﻮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ۾ ﺩﻭﺭ ﺁﻣﻮﻥ ﮐﺍﻥ
ﺧﻮﺍﺏ ﺍﻥ ﺟﺎ ڏﺳﺎﻥ
، ڀﻼڪﻴﺴﻴﻦ
، ﺩﺭﺩ ﭘﻧﻬﻨﺠﻲ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎ ﺳﺎﺭﺍ
ﺷﺎﻋﺮﻱ ﺳﺎﻥ ﺳﻠﻴﺎﻥ ڀﻼ
، ڪﻴﺴﻴﻦ
ڪٿﻲ ڪٿﻲ ﺟﺎﻧﺪﺍﺭ ﺷﻴﻦ
ﺟﻲ ﺍﻫﻤﻴﺖ ۽ ﺣﺮڪﺖ ﺗﻲ
ﻝﮑﻳﻮ ﻭﻳﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ ﭘﺭ ﻫڪ ﻧﺌﻴﻦ
ﺗﺸﺒﻴﻬﻪ ﻧﺌﻴﻦ ڳﺎﻟﻬﻪ ﭘﺧﺘﻮ ﺧﻴﺎﻝ
ﺩﻝ ﮐﻱ ڌڏﻳﻨﺪڙ ﺧﻴﺎﻝ ﺗﻪ ٽﺸﻮ
۾ ٿﺎڪ ﻭﺍﺭﻭ ڳﻮڙﻫﻦ ﺟﻮ ﺟﻤﻠﻮ
ﺗﻪ ﺍﺻﻞ ۾ ﺭﻭﺡ ۽ ﺟﺴﻢ ۾ ﻟﻬﻲ
ﻭﻳﻨﺪڙ ﺁﻫﻲ ﺍﻥ ﻏﺰﻝ ﺟﻮﻥ ﭼﻭﻧڊ
ﺳٽﻮﻥ ﻫﻲ ﺁﻫﻦ ﺗﻪ ۔۔۔۔۔
ﺭﻭﺯ ﺍﻳﻨﺪﻱ ﺳﺎﺭ ﺁﻫﻲ ﺭﻭﺯ
، ﭼڪﻨﺪﺍ ﭼﺍڪ ﻫﻦ
ﺭﻭﺯ ﻣﻠﻨﺪﺍ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻟڙڪﻦ ﮐﻱ
، ٽﺸﻮ ۾ ٿﺎڪ ﻫﻦ
ﺳﻨڌ ﺟﻲ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻣﺎڻﻬﻦ ﺟﻮ ﻧﻪ
، ﭘڇ ﺗﻮﻥ ﺣﺎﻝ ﺩﻝ
ﺍﺫﻳﺘﻦ ﺟﻲ ﺭﻭﺯ ﭘﻫﺮﻳﻨﺪﺍ ﻧﺌﻴﻦ
، ﭘﻭﺷﺎڪ ﻫﻦ
ڇڏ ﭘﭽﺭ ﻫﻦ ﺷﻬﺮ ﺟﻲ ﻭڃ
، ڳﻮٺ ڏﻱ ﻣﻮٽﻲ ﻋﺠﺐ
ڇﻮ ﺗﻪ ﺗﻮﻥ ﺁﻫﻴﻦ ﺍﻳﺎڻﻮ ٻﻴﺎ
، ﺳڀﺌﻲ ﭼﺍﻻڪ ﻫﻦ
ﺳﻨﺴﺎﺭ ﮐﺍﻥ ﻣﺎﻳﻮﺳﻲ ۽ ﺣﻴﺎﺗﻲ
ﮐﻱ ڏﮐﻥ ﺟﻲ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺑﻪ ڪﻴڏﻱ
، ﻧﻪ ﺳﻨﺪﺭ ﺳٽﻦ ۾ ڏﺋﻲ ٿﻮ
، ﮔﻫﺮﻳﻮﺳﻴﻦ ﺭﻭﻧﻘﻮﻥ ﻟﻴڪﻦ
، ڏﻧﻴﻮﻥ ﺳﻨﺴﺎﺭ ﻭﻳﺮﺍﻧﻴﻮﻥ
، ﮐﻟﻴﺎ ﻫﻲ ﻧﻴڻ ﺟﻴﺌﻦ ﭘﺍڳﻞ
، ڏ ٺﻴﻮﻥ ﭼﻭڌﺍﺭ ﻭﻳﺮﺍﻧﻴﻮﻥ
ﺍﻫڙﻭ ﻫڪڙﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﻗﻠﻢ ﺑﻨﺪ
ڪﺮﻱ ٿﻮ ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺩﺭﺩ ﺟﻮ
، ﺭﻱﮕﺳﺘﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻃﻮﻳﻞ ﺗﺮ ﺁﻫﻲ
۽ ﺍﻫﻮ ﺋﻲ ﻣﺤﺴﻮﺱ ڪﺮﻱ
ﺱﮕﻫﻲ ٿﻮ ﺟﻮ ﺍﻥ ﺩﺭﺩ ﺟﻲ
ﺑﺎﻫﻪ ﺗﻨﻮﺭ ﺟﻲ ﺑٺﻲ ﮐﺍﻥ ﺑﻪ
ﻭڌﻳڪ ﮔﺭﻡ ﺁﻫﻲ ﺟﻴﺌﻦ ﻫﻴﺌﻦ
۔۔۔۔۔۔ﺗﻪ ۔۔۔۔
ﻳﺎﺩﮔﻳﺮﻳﻦ ﺟﻲ ﺑﺎﻫﻪ ڀڙڪﻲ
، ٿﻲ
، ﺭﻭﺯ ﭘﭽﻧﺪﻭ ﺗﻨﻮﺭ ۾ ﺁﻫﻴﺎﻥ
، ﻳﺎ ﺧﺪﺍ ڏﻱ ﺍﻫﺎ ﻋﺠﺐ ﮐﻱ ﺟﺎ
، ﺳﻪﭗ ڏﺳﻨﺪﻭ ﻣﺰﻭﺭ ۾ ﺁﻫﻴﺎﻥ
ڪﻨﻬﻦ ﺍﺟﻨﺒﻲ ﻧﻬﺎﺭ ﺳﺎﻥ ﻣﻮﻫﺠﻲ
ﻫﻲ ﺑﻪ ﺍﻥ ﺟﻲ ڳﻮﻻ ۾ ﮐﻭڙ
ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪﻭﺷﻴﻮﻥ ﺟﻬﺎڳﻲ ﭼڪﻮ
ﺁﻫﻲ ، ﺍﻻﻫﻲ ﻣﺴﺎﻓﺘﻦ ﺟﻮ ﺳﻔﺮ
ﺍﻭﺭﺍﻥﮕﻫﻴﻮ ﺍٿﺎﺋﻴﻦ ﺟﻴﺌﻦ ﭘﮑﻳﻦ
ﺟﺎ ﻭﻟﺮ ﺳﺮﺣﺪﻭﻥ ﭘﺍﺭ ڪﺮﻱ ﺁﻭﺍﺭﺍ
ﺁﻭﺍﺭﺍ ﮔﻫﻤﻲ ﻓﺮﻱ ﻭﺍﭘﺱ ﻭﺭﻧﺪﺍ
ﺁﻫﻦ ،۔۔۔
، ﮐﻭڙ ﺧﺎﻧﺎ ﺑﻨﺪﻭﺷﻴﻮﻥ ﺍﺭﭘﻱ
، ﻭﺋﻲ ﺁ ﻫڪڙﻱ ﻧﻬﺎﺭ ﺁﻭﺍﺭﺍ
ﺍڄ ﺑﻪ ﺟﻬﺎڳﻲ ﻣﺴﺎﻓﺘﻮﻥ ﻣﻮٽﻲ
،
، ﮔﻫﺮ ڪﺎ ﭘﮑڙﻳﻦ ﻗﻄﺎﺭ ﺁﻭﺍﺭﺍ
ﺟڏﻫﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺟﻮ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﺑﺮﻭ
۽ ﺳﺎﺭ ۾ ﺑﻪ ﻣﻠڻ ﺟﻮ ﺗﺼﻮﺭ
ٺﻬﻨﺪﻭ ﻫﺠﻲ ﺗﻪ ﺩﻝ ڪﻴﺘﺮﻭ
ﺗڙﭘﻱ ﺍٿﻲ ٿﻲ ﺧﺪﺍ ﮐﺍﻥ ﺍﻥ
ﮔﻫڙﻱ ﺍﻫﺎ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺷڪﺎﻳﺖ
ﻧڪﺮﻱ ﻭڃﻲ ٿﻲ ﺗﻪ ﻫﺎڻﻲ
ﺗڪﻠﻴﻔﻦ ﺟﻮ ﺑﺎﺭ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺳﻪﭗ
ﮐﺍﻥ ڳﺮﻭ ﺁﻫﻲ ﺍﻫﻮ ﻫٽﺎء ﺗﻪ
ڪﻮ ﺱﮏ ﺟﻮ ﺳﺎﻫﻪ ﮐڻﺎﻥ
۔۔۔۔۔
ﻧﻪ ﺧﻮﺍﺏ ۾ ﻣﻠﻮ ﭘﻳﺎ ﻧﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻧﻪ
، ﺳﺎﺭ ۾
ﺣﺴﺎﺱ ﺩﻝ ﺁ ڀﻮڳﻴﻮ ،ﻃﻮﻳﻞ
,ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ۾
ﻫﻲ ڪﻬڙﻱ ڏﺋﻲ ﺣﻴﺎﺕ ﺗﻮ
، ﻣڪﻮ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻲ ﺧﺪﺍ
ٿﻮ ﻭﻳڙﻫﺒﻮ ﻭڃﺎﻥ ﺭڳﻮ ﺋﻲ
، ﺫﻟﺘﻦ ﺟﻲ ڄﺎﺭ ۾
ﻭڻﻦ ﺟﻮ ﺗﺼﻮﺭ ،ﭘﻧﻦ ﺟﻲ
ﺟﻬڳٽﻦ ﺟﻮ ﻫﻮﺍ ۾ ڇﻴﺮﻥ ﺟﻴﺎﻥ
ڇﻤڪڻ ﺟﻲ ﺗﺸﺒﻴﻬﻪ ﺟﻮ ﺗﺼﻮﺭ
ڪﻴڏﻭ ﻧﻪ ﺷﺎﻧﺪﺍﺭ ﺁﻫﻲ ،ﻫﻴﺎﻥء
ڏﺍﺭﻳﻨﺪڙ ﺳﺮ ۽ ﺳﺎﺯ ﻭﮐﻳﺮﻳﻨﺪڙ
ﺁﻫﻲ ﻫﻮﺍﺋﻦ ﺟﻲ ﮐﻱﭽﻟﻦ ﺟﻮ
ﺗﺼﻮﺭ ،ڪﻴڏﻭ ﻧﻪ ﺳﻬڻﻮ ﺁﺭٽ
ﭼٽﻴﻞ ﺁﻫﻲ ﺟﺲ ڏﻳڻ ﮐﺍﻥ ﺑﻨﺎ
ﻧٿﻮ ﺭﻫﻲ ﺱﮕﻫﺠﻲ ،۔۔۔۔۔۔۔۔
ﻝﮑﻳﺎ ڪﻨﻬﻦ ﺣﺴﻴﻨﺎ ٻﻪ ﻧﺎﻻ
، ﻭڻﻦ ﺗﻲ
ٿﻴﺎ ﺳﺎﻧﺠﻬﻪ ﻭﻳﻠﻲ