اعجاز شا جي شاعري
غزل
ڪـــير دل جون حــالتون پڌريون ڪري
آرسي تي عادتــــــــــون پڌريون ڪـــري
مان محبت جو ڪـــريان پرچـــــــــار ٿو ،
لوڪ پنهنجون طاقتــــون پڌريون ڪري ،
ڪــــــون نيڻن کي جهلي آ هو ســـــگهي ،
نيٺ وئي سڀ تهمتـــــون پڌريون ڪري .
هو ڀنل آهي اڇــــــــي جـــــوڙي ۾ ، ڄڻ ،
آســـــــمان پيو آيتـــــون پڌريون ڪــري ،
زندگــــــــــــي جي ڪن ۾ تنهنجون امان ،
هـــــــــــر ڦڙو پيو پارتون پڌريون ڪري ،
سي وري واپس وريـون ئي ڪون جيئن ،
موســـمون وئين چار تون پڌريون ڪري.
پو ڪــــريان پنهنجي به نالي ٻه گهڙيون ،
بس دنيا جي محبتون پڌريون ڪــــــري ،
ڪويتا
ڪهڙا خواب وهاڻي هيٺان رکجن ؟
۽ ڪهڙا اکين ۾ ؟
منهنجي ننڊ جي بستر جا گُهنج
تنهنجين هٿن جي لڪيرن ۾
ڪنهن پاميسٽ ڏٺا ئي ڪون !
ستارن کان رات جو پتو پڇي ڏين ها
ته آئون سج سرچائي ٿي سگهيس
چنڊ سڄو مهينو
ڪڏھن ڀري ڪڏھن ڀاڪر ۾ !!
تون ڪهڙي صبح چيو هو ؟
مون وٽ هر شي جو اميج
تجريدي ٿي ويو آهي
مون معنائن کي
لفظن جي قيد مان ڪڍي ورتو آهي
تون منهنجو بستر سڌو ڪري
پنهنجا خواب وهاڻي هيٺيان رکي وڃ
ته آئون تنهنجي هٿن جون لڪيرون
اکين جي ترين تي ڪڍي
خوابن جا اسڪيچ ٺاهيان !!
ڪويتا
هُو حيوان جو اُهو نسل آهي
جنهن هر دور ۾
انسانن ۽ انسانيت جي لهُو سان
مٽي سرخ ڪئي آهي
هُو ڇتَي ڪتَي جي
گَگ مان پيدا ٿيل نسل
زندگي جَي لاچارگِي تي
موت جي رقص تخليق ڪري
واڇُن مان رت ڳاڙيندو آهي !!
هن جو مڪروه چهرو
هن جي ذهني گٽر جي گندگي
جو نتيجو آهي !!
هن جِي حرام ٻولي
ھنجي غرور جي
غلاظت جي پيداوار آهي !!
۽ هن جي غلبي جي خواهش
هن جي احساس برتري جي
اوور پروڊڪشننگ آهي !!
هو جاهل آهي جاهل …!!
هن جو عام ڪم
شيطان کي خوار ڪري
الله جي نالي تي
رت وهائڻ آهي …!!!
غزل
اُن ڪَري ٿِي ھر نظر پنھنجو ڪري
ٿا جیئون سارَو نگر پنھنجو ڪري
ڏور آ پنھنجَي ھٿن ۾ ھُن رکِي
ڪون ٿو مونکي مگر پنھنجو ڪري
جو حقیقت کان پرَی جو خیال آ
سو نٿو مون تي اثر پنھنجو ڪري
زندگي ھڪ آسري تي پئِي ھلَي
ڪا گھڙِي بس ڪارگر پنھنجو ڪري
ڏي پرایو ئي رھڻ ٿورو نہ ڪر
یا پری ویندِي نہ ڪر پنھنجو ڪري
رد عقل ئي ڪرڻ ھن ٿَي گُھریو
پر عقل زَیر و زبر پنھنجو ڪري
غزل
ڪیترو تنھا گذاري ٿو سگھي
آدمي ڇا ڇا وساري ٿو سگھي
ڪون ھُن سان ھوش ۾ ڳالھائبو
ھوش دل جي باھ ٺارَي ٿو سگھي
ڪنھنجي ڳوڙھن جو سبب بٹجِي ڪڏھن
مینھن بہ ڪنھنجِي مُرڪ وارَي ٿو سگھي
ڪلھ اِھو ھُئي روشني آئي چوڻ
ھي انڌیرو ٺُپ مارَي ٿو سگھي
ڪو سَریڪي زِندگي گھارَي بہ ڪِیئن؟،
بورِیت ڪو ڪِیئن تہ ڌاري ٿو سگھي
آھي مُمڪن جي ڀلائڻ ھُو تہ پو ،
ساھ ڀي اَچ وَڃ وساري ٿو سگھي
غــــــزل
اکين تُنھنجِين اَثر اوتيا، حــــــــــــياتي رنگ پئِي آڇي ،
وري دل عاشقي ارپَي ، نوان ڪــــــــي دنگ پئي آڇي
ڏئي آڱر ڏندن وچ ۾ چـــــــــــــري مون ڏي نھارين ٿي ،
ائين ڄـــڻ ڪا حسين نانگڻ جوڳِي کي ڏنگ پئي آڇي
مِٺي معصوم جـــــــــــــــذبن تان رئَو ئي مس ھٽايو آ ،
وجھِي ڄڻ واڳ رولاڪــــــن چڱا ڪي ڍنگ پئي آڇي
اسان چاھيو ڪــــــڏھن ناھي حياتي جي طوالـت کي ،
ائين نه ٿَي ته کٽ آخـــــــــر جسم کي زنگ پئي آڇي
صـــدين کان مان سماعت کان وتس محروم ٿيو رلندو ،
چـپن تي نانء منھنجو آيس ھوا ڄڻ چنگ پئي آڇي
ٿيو ٻاروتڻَي ۾ ئي وڃن ســــــــــوچون صفا پوڙھيون
ھـــــــــــــتي غُربت پساھن کي اگھاڙِي کنگھ پئي آڇي
ھِتي جَلوو به جاري آ مگر مُوسىٰ ڪــــــــــــــِريو ناھي ،
نظر ٿِي طُور چاھــــــــــــــــت کي نئين اُمنگ پئي آڇي
No comments:
Post a Comment