سعيد حاوي جا نڪور دوها

سعيد حاوي جا نڪور دوها

وڪڻا ويٺو بازارن ۾ ، سپنو ھي انمول.
ڪير نه ڄاڻي منھنجي من جو، ڪهڙو آھي مول.

روز اُکيلي دل جا ٽاڪا ، ڪري ويو ڪو ڇيد.
لڪي نه سگھندو ھاڻي من جو، ڪيئن نمايان ڀيد.

خوشيون وڪڻي درد ڪمايا ڪيڏا آھن يار.
درد ڪمايل مونسان کائن ، منھنجا مٺڙا ٻار.

روز وٺي ٿو واٽ اچان جا، کوٽڻ ويٺا کوهه.
ظاهر جا ھي مٺڙا ماڻھو، اندر جا ھي ٽوھہ.

سارو جڳ ھي ڪھڙو ڏيندو ، دلڙي دل کي دان.
سڀ جو سڀ ڪو انتريامي، ھر ڪو ھتڙي خان.

سانول تنهنجي ڀڳتيءَ ۾ ھي ، ڀڳت ٿيو بيمار.
من جو من سان پيچ وجھي ھي، ڀٽڪي ٿو لاچار.

جڳ ۾ آخر ڪيسيتائين، رھندو ھي انسان.
روز لٽي ٿو مال ٻين جو، ھينئڙو آ حيران.
ڀومي ڀاشا سڀ ڪجھ تنهنجو ، منھنجي من جا ميت.
مون ۾ منھنجو سڀ ڪجھ تون آن، ھار ھجي يا جيت.

ھرڪو ھتڙي خدا سڏائي، ٻانھو باقي ڪير،
خدا خدا ڪري نه ڪوئي ، ھر دل ۾ آ مير.

خالي خالي گھر اڱڻ ، مان ، جھرڪي ديوار.
يادون تنهنجون ٿيون ڏين، مٺڙِي ڪا ته ميار.

چاهت جون ڳالھيون چري، مونسان وِھي کول.
پاڻ ڏسي وٺ پاڻ ۾ ، روح مٺي نه رول.

چنتا مونکي چاهه جي، روز رھي ٿي يار.
پاڳل منهنجو من رنو ، سورن جا انبار.

سپنن جي ھن ديس ۾ ، ڪوڙو ھر انسان.
ھر ڪو پنھنجي پيار جو، ڪري پيو نقصان.

ٽاڻا ماڻا روز جا ! گوري گاءُ گئاٿُ.
مونسان روزانو رسين,ڪهڙو تنهنجوساٿُُ.

روزجهڪائي ٿو مٿو ,داتا هي دربانُ.
دنيا ۾ ڪهڙو ڀلا , توبن منهنجو شان.