,گڏيل وائين جي ڪتاب پرھ ڦٽيء جا پنڌ ۾ ڇپيل منهنجون وائيون ۽ تعارف

با وفا جو يار ناهي ڇا ڪيان .

لاٽ سماج ۽ آئينو پي ڊي ايف ميگزين شمارو ٻيو اپريل 2018

ماهوا لاٽَ سماج ۽ آئينو پيڊي ايف ميگزين قنبر جو شمارو ٻيو اپريل 2018 کي ڊائون لوڊ ڪرڻ لئي يان پڙهڻ لئي هن لنڪ تي ڪلڪ ڪيو ،

https://drive.google.com/file/d/1sVxglTe1d-LoLSUfrkzE037qIdZayJDz/view?usp=drivesdk

لاٽ سماج ۽ آئينو شمارو پهريون

https://drive.google.com/file/d/1smaBZkh0tS5JaeJSmyIq6dDHOzShhzqq/view?usp=drivesdk

اظهار بالادي او پوپري او ڇوڪري

او پوپري او ڇوڪري.....!

اظهار بالادي

ڪجهه ڏينهن کان تون ڏاڍو خوش لڳي رهي آهين......

پنهنجا سڀ رنگ تبديل ڪري ڇڏيا اٿئي.......

معمولي ڳالهين تي به وڏا وڏا ٽهڪ ڏيڻ لڳين آهين......

ٽهڪن سان گڏ سُريلا گيت به گنگنائڻ لڳين آهين......

تون پنهنجو پاڻ کي بيحد سينگارڻ لڳين آهين.........

وڏين وڏين، گول گول اکڙين ۾ ڪجل پائڻ لڳين آهين.......

گورين گورين ٻانهن ۾ رنگي برنگي چوڙيون پائڻ لڳين آهين.....

سنهڙين سنهڙين آڱرين جي ننهن تي نيل پالش ڪرڻ لڳين آهين........

صراحي جهڙي ڳچي ۾ موتين جا هار پائڻ لڳين آهين.........

تنهنجي پيرن جي پازيب به مڌهم ساز ٻڌائڻ لڳي آهي.....!

تون ويٺي ويٺي ڇرڪ ڀرين ٿي.........

سچ ٻڌا! ڪٿي گم تون رهندي آهين..........

تنهنجا بدليل هي سڀ رنگ ٻڌائن ٿا تون دل ڦرائي ويٺي آهين.......

 او پوپري او ڇوڪري!

  او پوپري او ڇوڪري.........!

هي دل جو معاملو وڏو ڳنڀير اٿئي!

هي چاهت وڏي چالاڪ اٿئي!

حسين خوابن جا دلڪش منظر ڏيکاري!

هي چاهت توکي برباد ڪندي.......!

تنهنجو جيون سڄو ٿي زهر ويندو........

مخالف ٿي پورو شهر ويندئي........

ان کان اڳ جو تون پنهنجو پاڻ کي محبت جي دلدل ۾ ڦاسائي ڇڏين........

ان کان اڳ جو تون محبت واري گل کي پاڻي ڏين.......

هي توکي مان ٻڌائي ٿو ڇڏيان............

هر ڳالهه توکي سمجهائي ٿو ڇڏيان.......

هي چاهت.......... عشق........ محبت......... پيار سڀ دوکو اٿئي...... فريب اٿئي!

هي ڪوڙو سڄو قصو اٿئي.......

پيار جي دڳن تي هلڻ ڏاڍو اوکو اٿئي..........

 او پوپري او ڇوڪري!

  او پوپري او ڇوڪري.........!

تون هيئنر بيحد خوش آهين.......

خوشي ۾ محو رقص آهين.........

صحن ۾ ويهي چنڊ ڏسين ٿي........

چنڊ ۾ ڪو چهرو تلاش ڪرين ٿي.........

هي چنڊ به ڀلا ڪڏهن ڪنهن کي مليو آهي........!

 او پوپري او ڇوڪري.........!

  او پوپري او ڇوڪري.........!

ڏور کان بيهي تنهنجو هي حال ڏسان ٿو...........

ڇوڪريون سڀ پينگ لڏن ٿيون ۽ تون ڏور تنها بيٺي آهين.......

ڪو اڻ ڏٺو چهرو تنهنجن سوچن کي ڇيڙي ٿو..........

خبر اٿئي! هي چهرا بي درد اٿئي........!

هي چهرا وڏا ظالم اٿئي........

هنن چهرن جا عڪس به ڌنڌلا ٿيندا اٿئي.......

هي سنگدل........ پٿر هوندا اٿئي...........

هي چهرا ڪڏهن به ڪنهن جا نه بڻيا آهن......

تون معصوم، حسين، حساس ڪنهن شاعر جي خوبصورت غزل آهين........!

توکي پتو به ڀلا ڪهڙو ته هي زمانو ڪيڏو بيدرد آهي........

تون جنهن کي اڄ چاهين ٿي........

هو توکي ڏاڍي تڪليف ڏيندو....... 

هو تنهنجي دل ٽوڙي وجهندو........!

تون هن لاءِ ويهي لڙڪ ڳاڙيندين........!

توسان وڏو ٿي قهر ويندو..........!

سو ان کان اڳ جو تنهنجي محبت وارو گل مرجهائجي وڃي.....

۽ تنهنجي محبت دم ڏئي مري پوي......

تون پنهنجو پاڻ پلي وڃ......!

تون پنهنجو پاڻ پلي وڃ......!

 او پوپري او ڇوڪري!

 او پوپري او ڇوڪري! کان تون ڏاڍو خوش لڳي رهي آهين......

پنهنجا سڀ رنگ تبديل ڪري ڇڏيا اٿئي.......

معمولي ڳالهين تي به وڏا وڏا ٽهڪ ڏيڻ لڳين آهين......

ٽهڪن سان گڏ سُريلا گيت به گنگنائڻ لڳين آهين......

تون پنهنجو پاڻ کي بيحد سينگارڻ لڳين آهين.........

وڏين وڏين، گول گول اکڙين ۾ ڪجل پائڻ لڳين آهين.......

گورين گورين ٻانهن ۾ رنگي برنگي چوڙيون پائڻ لڳين آهين.....

سنهڙين سنهڙين آڱرين جي ننهن تي نيل پالش ڪرڻ لڳين آهين........

صراحي جهڙي ڳچي ۾ موتين جا هار پائڻ لڳين آهين.........

تنهنجي پيرن جي پازيب به مڌهم ساز ٻڌائڻ لڳي آهي.....!

تون ويٺي ويٺي ڇرڪ ڀرين ٿي.........

سچ ٻڌا! ڪٿي گم تون رهندي آهين..........

تنهنجا بدليل هي سڀ رنگ ٻڌائن ٿا تون دل ڦرائي ويٺي آهين.......

 او پوپري او ڇوڪري!

  او پوپري او ڇوڪري.........!

هي دل جو معاملو وڏو ڳنڀير اٿئي!

هي چاهت وڏي چالاڪ اٿئي!

حسين خوابن جا دلڪش منظر ڏيکاري!

هي چاهت توکي برباد ڪندي.......!

تنهنجو جيون سڄو ٿي زهر ويندو........

مخالف ٿي پورو شهر ويندئي........

ان کان اڳ جو تون پنهنجو پاڻ کي محبت جي دلدل ۾ ڦاسائي ڇڏين........

ان کان اڳ جو تون محبت واري گل کي پاڻي ڏين.......

هي توکي مان ٻڌائي ٿو ڇڏيان............

هر ڳالهه توکي سمجهائي ٿو ڇڏيان.......

هي چاهت.......... عشق........ محبت......... پيار سڀ دوکو اٿئي...... فريب اٿئي!

هي ڪوڙو سڄو قصو اٿئي.......

پيار جي دڳن تي هلڻ ڏاڍو اوکو اٿئي..........

 او پوپري او ڇوڪري!

  او پوپري او ڇوڪري.........!

تون هيئنر بيحد خوش آهين.......

خوشي ۾ محو رقص آهين.........

صحن ۾ ويهي چنڊ ڏسين ٿي........

چنڊ ۾ ڪو چهرو تلاش ڪرين ٿي.........

هي چنڊ به ڀلا ڪڏهن ڪنهن کي مليو آهي........!

 او پوپري او ڇوڪري.........!

  او پوپري او ڇوڪري.........!

ڏور کان بيهي تنهنجو هي حال ڏسان ٿو...........

ڇوڪريون سڀ پينگ لڏن ٿيون ۽ تون ڏور تنها بيٺي آهين.......

ڪو اڻ ڏٺو چهرو تنهنجن سوچن کي ڇيڙي ٿو..........

خبر اٿئي! هي چهرا بي درد اٿئي........!

هي چهرا وڏا ظالم اٿئي........

هنن چهرن جا عڪس به ڌنڌلا ٿيندا اٿئي.......

هي سنگدل........ پٿر هوندا اٿئي...........

هي چهرا ڪڏهن به ڪنهن جا نه بڻيا آهن......

تون معصوم، حسين، حساس ڪنهن شاعر جي خوبصورت غزل آهين........!

توکي پتو به ڀلا ڪهڙو ته هي زمانو ڪيڏو بيدرد آهي........

تون جنهن کي اڄ چاهين ٿي........

هو توکي ڏاڍي تڪليف ڏيندو....... 

هو تنهنجي دل ٽوڙي وجهندو........!

تون هن لاءِ ويهي لڙڪ ڳاڙيندين........!

توسان وڏو ٿي قهر ويندو..........!

سو ان کان اڳ جو تنهنجي محبت وارو گل مرجهائجي وڃي.....

۽ تنهنجي محبت دم ڏئي مري پوي......

تون پنهنجو پاڻ پلي وڃ......!

تون پنهنجو پاڻ پلي وڃ......!

 او پوپري او ڇوڪري!

 او پوپري او ڇوڪري!

وئشيا / نظم منظر راڄپر

وئشيا / نظم

 زرد  پتن  جيان  ٿي  جواني  ڇڻي

ڪو بہ ساٿي نہ ڪوئي سهارو مليو

مون ۾ ڇوليون ڇلن ٿيون سمندر جيان

مون کي جوڀن ۾ ناهي ڪنارو مليو

روز هر ڪنهن جي ڀاڪر حوالي ٿيان

مون کي جيون بہ ڄڻ هي اڌارو مليو

منهنجي حسرت اها ڪنهن بہ هڪ جي هجان

پر نہ ڪنهن ساڻ منهنجو ستارو مليو

مون تہ ماکيءَ جيان آ ونڊيو پيار کي

ڏيھہ توڙي جو مون کي ڪسارو مليو

 باهہ پنهنجي اجهائن لئہ ٿوري گهڙي

هر بگهڙ جسم کي آ  اڃارو مليو

هٿ  جوڳين  بہ  ڏاڍا  ڏٺا  ها مگر

ڀاڳ منهنجي سان ڪو هڪ نہ ڍارو مليو

مون سان ظلمت زماني وڏي آ ڪئي

وهہ ڏنو آ سڀن جنهن کي وارو مليو

مون تہ ڏاڍيون پڇائون ابي جون ڪيون

ڪو نہ شفقت پريو ڪو اشارو مليو

ڪاش جيون جو منظر مٽي ڪوئي ها

ڪو نظر  کي   نہ پوتر  نظارو  مليو

                                     منظر راڄپر

ٽي ڪهاڻيون ، ڪوڙو بيوفا ، موت منهنجو مقدر ۽ وري مند وصل جي

ڪهاڻيڪار _______ساقي ارشاد لورڙ

                            ڪهاڻي _______موت منهنجو مقدر _____

”اڄُ پرھَ جي شادي هئي مان هن کي ميڪب ڪندي پڇو ،

پرھَ ، . . . . تون ايتري اداس ڇو آن ، . . . . !!!“

ايئن ئي هن . . . . .!!!؟؟؟ اداس لهجي ۾ جواب ڏنو . . . مون ويتر ضد ڪندي کيس چئيو ته پرھَ . . تنهنجي اڄُ شادي آ ، . . . . تنهنجي شادي ۾ اسان سڀ سهيليون ته خوش آهيون پر تون الائي ڇو ، اداس آن ، .!!؟“

”بس وحيده ، ! سوچان ٿي مري جيئان يا جي مران ، !!؟؟

. . پر جيڪڏهن جي مران ٿي ته به بدنام ۽ جي مري جيئان ٿي ته ، پل پل عذاب ، ڪا ڳالھِ سمجھ ۾ نٿي اچي ته آخر ڇا ڪئيان ، . . . . ؟؟؟“

ادي مونکي تنهنجو فلسفو سمجھ ۾ نه ايندو آ ، ان ڪري کولي ٻڌاءِ ته آخر مسئلو ڪهڙو آ . . . .!!“

”مسئلو اهو آ ته منهنجي شادي جنهن شخص سان ڪرائي پئي وڃين تنهن کي مون سدائين پنهنجي ڀاءُ جي نظر سان ڏٺو آ ، ۽ جنهن شخص کي هميشه پنهنجي خوابن جو شهزادو ڀائيو ، تنهن کان دؤر ٿي رهي آهيان ، . . . . !!؟“

هاڻ جيڪڏهن ڪڇان ٿي ته مران ٿي ، جي خاموشيءَ سان بابا جن جي پسند سان شادي ٿي ڪئيان ته به پل پل هن بنا تڙپندي مرندي رهندس ، جي ڪڇ ته به مر جي نه ڪڇ ته به مر ، ٻنهي پاسي موت منهنجو مقدر بڻجي چڪو آ ،. . . . . !!!؟؟“

ڪهاڻيڪار : ساقي ارشاد لورڙ

ڪهاڻي : _________”ڪوڙو بيوفا “

مڙس :
مان نه پيو ڳالهائيان ،
زال :
تون ڳالهائين پئيو مان پاڻ ٻڌو آ ،
مڙس : ”قسم آ تنهنجو مان نه پيو ڳالهائيان  ،!!“
زال : ” منهنجو ڪوڙو قسم نه کڻ ؛___!!!!“
مڙس : مان تنهنجو ڪوڙو قسم ڪڏهن به نه کئيون نه کڻندس ،!!!“
زال : پوءِ اڄُ ڇو ٿو کڻي . . .!!“
مڙس : او منهنجي پياري مان توکي ڪيئن سمجهائيان ، ته تون منهنجي جان آن . . . ۽ مان صرف تنهنجو ئي آهيان . . .!!“
زال : پر مان پاڻ توکي هن سان فون تي ڳالهائيندي ٻڌو آهي ،...!!؟“
مڙس : او پرين اعتبار ڪر ، مان دوستن کان سواءِ ڪنهن سان به نه ڳالهائيندو آھيان . . .!!!“
زال : مان اڄُ توکي آخيري دفعو ٿي چوان ، ڪوڙا بيوفا ، پنهنجون عادتون مٽاءِ نت مونکان برو ڪو نه ٿيندئي ، “
هوءَ گسي ۾ ڪمري کان ٻاهر هلي وئي ، ته سندس مڙس فون کڻي نمبر ملائي فون ڪن تي رکي ، چوڻ لڳو ،
”توکي جو جهليو آ ته مونکي شام 6 بجي کان وٺي صبح 8 بجي تائين گهر هوندو آهيان ان دؤران فون نه ڪندي ڪر پر توکي بس منهنجي بيعزتي ڪرائڻ ۾ مزو ايندو آ ...!!!؟؟“

Kawish 12/7/2017Add caption

ڪهاڻيڪار :- ساقي ارشاد لورڙ
                         ڪهاڻي . ” وري مند وصل جي . . . ! “
هن جي حالت ڏسي من مچلي پئيو ، مان رهي نه سگهيس ۽ اڳتي وڌي وڃي هن کان پڇيم ،
” مرڪ . . . !!!! “
منهنجي لهجي ۾ حيرت ۽ پريشانيءَ جا گڏيل تاثر هئا ،
” توکي ڇا ٿيو ، تو هي پنهنجو ڪهڙو حال ڪئيو آ ، تو ايئن ته نه هئي . . . . !!؟؟ “
هن خالي نظر سان موڏي نهاري ڦڪي مرڪ مرڪي چوڻ لڳي ، . . . !؟“
”پاڻ ئي ڊاهي پاڻ پڇين ٿو ، . . . . !؟“
ان وقت منهنجون اکيون ڀرجي آيون هئيون ڄڻ ته هن منهنجي احساسن کي جنجهوڙي ڇڏيو هو ، ۽ مان ڪٺور دل ماڻهون ڪنهن ڀريل بادل جيئان وسي پئيس ، ڳوڙهن اکين جا بند پڃين ڇڏيا مان هن جو قصوروار هئيس ، مان ڪنهن وقت واقعي هن کي ڊاٿو هئيو ، پر ان وقت کي ته کوڙ عرصو گزري وئيو آ ، ڇا اڄُ تائين هوءَ انهيءَ وراقن ۾ وڪوڙيل آهي ، ؟ ڇا هوءَ انهيءَ ڪارڻ پن ڇڻ ٿي واءُ ۾ وکري رهي آ ، ؟ ڇا هن کي اڄُ تائين هن کي ڪنهن جو سهارو نه مليو آ ، ؟ منهنجي ذهن ۾ اهڙي قسم جا ڪيترائي سوال جنم وٺي رهيا هئا ، مان سڀني سوالن کي ذهن مان ڪڍي ، هٿ جي ترين سان اکيون اگهي وري هن ڏسنهن متوجه ٿي وئيس ،  مونکي ايئن لڳو ڄڻُ هوءَ پنهنجي ڪنهن حسين خواب جي تعبير ۾ گم سم هجي ، مان هن جي اکين اڳيان هٿ لوڏيندي چئيم ، . . . !!؟؟“
”مرڪ ! ڇا تون هڪ دوست جي نعتي سان ڪجھ شيئر ڪندينءَ ..!؟ ٿون پنهنجي هن حالت جي باري ۾ ڪجھ ته ٻڌاءِ ، يا مان ان لائق به ناهيان ،....؟“
هن هڪ نظر مونتي وجهي ڪنڌ ٻئي طرف ڪري ڇڏيو ، شايد هوءَ ڪجھ دوچي پئي ، ڪجھ پلن جي خاموشيءَ کان پوءِ هن جا چپ ڦڙڪيا ۽ هوءَ چوڻ لڳي . . . .!!
”شڪيل ! . . .اهو وقت ڪيڏو نه سٺو هو ، جڏهن هر روز صبح جو تيار ٿي هاسٽلن جي رومن کان نڪرندا هئاسين ، هر ڏينهن هڪ نئون خواب اکين ۾ سجائي ، اهي ڏينهن ۽ انهن ڏينهن جا گهاريل پل منهنجي جيون ۾ گهاٽي ڇانوءَ جيئان آهن ، جيڪي هميشه منهنجي جيون جو جوتُ ٻارڻ لاءِ مونکي اتساھُ ارپيندا آيا آهن ، نت شايد مان نراسائيءَ جي ڪن ۾ ٻڏي وڃان هان ، . . . . !!؟“
هوءَ هڪ ٿڌو ساھُ ڀري خاموش ٿي ته مان هن جي اکين ۾ جهاتي پائيندي چئيم ، . . . !!
” ها مرڪ ! . . .اها حقيقت آ ، اهي ڏينهن ، اهي پل ، اهي گهڙيون ڀلان ڪيئن وساري سگهجن ٿيون ، جيڪي اسان لاءِ اسان جي زندگي جون املھ يادگيريون آهن ....!!؟؟ “
منهنجو ايترو چوڻ هوءَ بيڊ تان اٿي ويهي ، چوڻ لڳي ، . .!!
” جي اوهان وساري نٿا سگهو ته پو ءِ ياد ڇو نٿا ڪئيو ، اهي ذيادتون ، اهي واعدا ، اهي وچن ، اهي گهاريل گهڙيون اهي رهاڻيون ، ڇو شڪيل ! ڇو آخر مون تنهنجو ڪهڙو ڏوھُ ڪئيو هو ، جو تون وچ رستي تي آڻي بيهاري مونکي اڪيلو ڇڏي رستا مٽي هليو وئين ، . . . . . !؟“
هوءَ سڏڪي پئي مان هن جو گنهگار هن اڳيان ششدر ٿي وئيس ، ها هوءَ صحيح پئي چئي ، يونيورسٽيءَ جي پهرين سال کان وٺي اسان جي هيلو هاءِ هئي ، پوءِ اها دوستي ، ۽ آخر ڪار پيار جي پيچرن جا راهي ٿي وئياسين ، هوءَ ڏاڍي دلفريب هوندي هئي ، هن جي هر ادا نرالي ۽ پياري هوندي هئي ، مان ته ڇا پر يونيورسٽيءَ جا اڌ کقن گهڻا ڇوڪرا هن تي فدا هئيا ، مان به هن جي مرڪ تي صدقو پئيو ٿيندو هئيس ، پر جڏهن هن مونکي پيار جي پيقر سان ڏني ته مان ويتر ، مست مدهوش ٿي وئيس ،هوءَ ۽ مان ڏينهون ڏينهن ڪٺپتليءَ جيئان هڪ ٻئي ڏانهن ڇڪجندا وياسين ، ۽ اسانجون محفلون ملاقاتيون وڌنديون رهيون وقت گذرندو رهيو ، اسان ان حد تي پهچي وئياسين جٿي ٻه جسم هڪ روح ، اسانجي دلين ۾ هڪ ٻئي لاءِ انيڪ پيار ، محبت ، چاھُ  ، تڙپ ، پيدا ٿي چڪي هئي ، ۽ انهن وهڪرن ۾ ٿيندا رهيا ها ، ڪيترائي واعدا ، وچن گڏ جيئڻ مرڻ جا ، ايئن اسان پيار جا گيت ڳائيندا فائنل ايئر ۾ پهچي وئياسي ، امتحاني فارم ڀرجي رهيا ها ، مان مهڪندڙ مکَ سان سدائين زندگيءَ کي راند سمجهي کيڏندو رهيس ، ڪڏهن به چهري تي پريشاني ، جا تاثر ڪنهن کي محسوس نه ڪرائيم ، . . . .!!؟؟“
انهن آخري ڏينهن ۾ هڪ ڏينهن مرڪ ! منهنجو رستو روڪيندي چئيو هو ،
” تو ۾ ۽ گڏھَ ۾ ڪو به فرق ناهي ، ڇو ته گڏھَ کي سوچ ۽ سمجھ جي طاقت نه هوندي آ ، پر پوءِ به وقت سر هو ڪنهن جي ڪم اچي ويندو آ ، تو کان ته اهو گڏھُ به چنگو ، ۽ تون آن جو نه دؤري جي درد کان مونکي آجو ٿو ڪرين ، نه محبت جي موالڻ ٿو بڻائين ، نه توکي منهنجي نازڪ نفيص احساسن  ، جذبن ، ۽ خوابن جو احساس ئي آ ، نه مونتي ئي توکي ڪو قياص ٿو اچي ، . . . . !!؟؟“
ان وقت مون هن کي مرڪي چيڙائيندي چئيو هئيم ته . . .!!
” وري ڇا ٿيو آ توکي ، جو توتي قياس ڪئيان ، يا احساس ڪئيان ، هونءَ به مان توتي ڪهڙو ظلم ڪئيو آ ، !!!؟؟“
هن منهنجي ڳالھ ٻڌي گسي مان چئيو هو ،
” وڏي.ڳالھِ آ شڪيل.صاحب جو توکي خبر ئي ناهين ته تون مونتي ڪهڙو ظلم ڪئيو آ ، تون گذريل ٽن سالن کان وٺي مونکي تڙپائيندو رهين ٿو ، روز مونسان واعدا ، وچن ڪندو رهين ٿو ته جلد کان جلد پاڻ شادي ڪنداسي ، پا اهو ظلم ناهي ته ٻيو ڇا آهي ، يا ته تون مونکي صاف صاف ٻڌاءِ ته ، مرڪ ! مان توسان شادي نه ڪندس ، مان صرف توسان ۽ تنهنجي وجود سان روح ريجهائيو آ، باقي مان شاديءَ لاءِ سيريئس ناهيان . . . . !!!؟؟؟“
هوءَ سڏڪي پئي هئي ، پر مان ان وقت هن کي نظر انداز ڪري ڇڏيو هو ، ....!!!“
” ايئن باز اوقات محسوس به ٿيندو هئيو ته هوءَ چري ته مونسان گڏ جيئڻ مرڻ چاهي ٿي پر تڏهن مان ان لائق نه هئيس ، جو هن سان شادي ڪئيان ، ان جا ٻه ڪارڻ هئا ، هڪ ته مان هڪ اهڙو دنيا جو فرد هئيس جنهن وٽِ نه گهر نه تر ، نه ڪٽنب نه ڪهول ، نڪو اڳ ۾ نه پٺ ۾ بس هڪ يتيم لاوارث ، مذدوري ڪري پنهنجي تعليم جاري رکي ، اڳتي هلي ڪجھ ٿيڻ پئيو چاهيان ، پر مان اهو به هن کي هڪ ڏينهن ٻڌائيو هئيو ، پر هن پوءِ به چيو هو ته مان توسان گڏ هجان پوءِ ڀلي بک ۾ يان ڏک ۾ بس تون منهنجو جيون ساٿي ٿي مونسان گڏ هج . . . !!“
” هوءَ حقيقت ۾ ته مونکي ڪنهن به صورت ۾ ڇڏڻ نه پئي چاهي پر مان هن کي پنهنجي لاوارث زندگيءَ ۾ ان وقت شامل نه پيو ڪري سگهان ، ان لاءِ ان ڏينهن کان پوءِ مان خاموشيءَ سان پيپر ڏئي راتو رات ، ڪراچي هليو آيس ، ڪراچي ۾ جتي زندگيءَ جا حسين رنگ نظر ايندا آهن ، پر مون اتي اچي راتِ جي هڪ پرائيويٽِ ڪمپنيءَ ۾ ڪم ڪرڻ لڳس ۽ ڏينهن جو يونيورسٽيءَ ۾ ، ايم . بي . بي . ايس . جي ڊگريءَ لاءِ محنت ڪرڻ لڳس . . . . !!!؟؟“
” ايئن وقت گذرندو رهيو ، ۽ مان چئن سالن کان پوءِ ايم . بي . بي . ايس . جي ڊگري حاصل ڪري ورتي ، ۽ مان ساڳي حيدرآباد جي سول هاسپيٽل ۾ ڊاڪٽر ٿي آيس ، ايئن وقت گذرندو رهيو ، ۽ اڄُ پورن ستن سالن کان پوءِ جڏهن هن کي ايمرجنسي وارڊ ۾ تڙپندي ڏٺم ته حيران رهجي وئيس ، . . . !!!؟؟“
هن کي ڏسي مون مٿان ڄڻُ ته حيرانن جا پهاڙ ڪري پئيا ، هوءَ سڪي ڪنڊا  ٿي وئي هئي ، هن جي منهن ۾ گهنج ۽ اکين ۾ صدين جو اوجاڳو اکين جي هيٺان ڪاراڻ ڇائيل ڄڻ ته هوءَ صدين کان وٺي روئيندي رهي آ ، . . .!!  “
مون خيالن جي کيٿر کان نڪري هڪ ڊگهو ساھُ کڻي هن ڏي نهاري چئيم ،
” مرڪ ! ڇا تو شادي نه ڪئي آ . . . ؟؟؟“
هن هڪ ڦڪو ٽهڪ ڏئي چئيو ،
” ڏاڍو عجيب ٿي وئيو آن ، شڪيل ! . جڏهن ته توکي خبر آ ، ته مان تن ۽ من ۾ توکي سانڍي سموئي مورتي ٺاهي ان جي عبادت ڪندي هئيس ، ڇا ان حالت ۾ مونکي ڪو ٻيو قبول ڪري هان يا مان ڪنهن ٻئي جي ٿي سگهان هان ، نه شڪيل ! تون ته ايئن ڪري سگهين ٿو ، پر مان ڪڏهن به ايئن نه ڪري سگهندس ، ڀل هي ساھَ ڀي هن وجود کان موڪلائي وڃن . پر  مان ڪڏهن به ان چاھَ ڀري چمن ۾ ڦٽل جذبن جي گلشن کي اجاڙي نٿي سگهان ...!؟“
” خير توهان ڇڏيو مونکي ، هن محبت جي موالڻ خوش آ پنهنجي حال تي ، توهان ٻڌائيو پنهنجي باري ۾ . . . .!!!؟؟؟“
هن ٿڌو ساھُ کڻي هڪ پر سڪون لهجي ۾ موڏي نهاري چئيو ، . . .!!!
” مرڪ ! مان يونيورسٽيءَ کان پوءِ ڪراچيءَ يونيورسٽيءَ مان ايم . بي . بي . ايس . ڪري گذريل ٻن سالن کان هتي آهيان . . !!!“
” تو شادي به ڪئي هوندي  ۽ اولاد به ٿي هوندئي…!!!؟؟؟“
” نه مرڪ ! الاڇو ، حقيقت اها آ هي ته چاهيندي به مان توکي پنهنجي خيالن مان نه ڪڍي سگهيس ان لاءِ شادي ته دؤر جي ڳالھ آ ، پر راتين جو اڄُ تائين سڪون سان سمهين به ناهيان سگهيو ،…!!“
مان پگهرجي وئيو هئيس ڄڻ ته صدين کان سفر ڪندو پئيو اچا ۽ اڄُ وڃين منزل تي پهتو آهيان .…!!!
مان هن ڏي هٿ وڌائي چوڻ لڳس ،
” جي تون چاهين ته منهنجي اڪيلائن ۽ پنهنجي اڪيلائن کي گڏجي ختم ڪئيون ……!!!“
هن هڪ وڏو ساھُ کڻي هٿ منهنجي هٿ تي رکي ڇڏيو ………!!!!“
saqi.irshad@gmail.com
03002586897